Kluczowym czynnikiem rozwoju osobowości w psychodynamice Freud’a był popęd seksualny. Każdy okres życia człowieka był charakterystyczny w typowe problemy, które służyły jako “matryce” zachowań oraz zaburzeń, występujących przez całe życie.
Kiedy dochodziło do sytuacji, kiedy w którejś fazie rozwoju nie została zaspokojona przyjemność z danej sfery, lub dana przyjemność występowała w nadmiarze, mogło dojść do zafiksowania się na tej konkretnej fazie, inaczej można to opisać jako tendencja do powielania problemów emocjonalnych.
Samo źródło zaburzeń stanowi brak równowagi pomiędzy id, ego a superego, gdzie id to wrodzone tendencje, a superego stanowią wpływy zewnętrzne. Jeśli zaś chodzi o same uczucia seksualne, Freud tłumaczył je jako podstawowe relacja dziecka ze światem, zaś podstawowy instynkt “eros”, ukierunkowany na utrzymanie oraz przedłużanie życia, określił terminem “libido”, które wraz z wiekiem oraz rozwojem ciała, stawało się wyraźniejsze. Sam rozwój psychoseksualny przebiegał przez pięć faz, które nazwał po kolei: oralna, analna, falliczna, latencji oraz genitalna.
Najnowsze komentarze